Keşkelersiz Bir Hayat İçin...

Keşkelersiz Bir Hayat İçin... 

Öğretmenliğimden kalma bir alışkanlık ile her yıl veli toplantılarımızda aşağıdaki şiiri okurum.  Farkındalığınıza katkısı olursa ne mutlu.

Bu şiir ile hayatında farkındalık yaratan arkadaşımın anekdotunu sizinle paylaşmak istiyorum;

“İşten gelmiş hemen balkonu yıkamaya başlamıştım. Yemeği yetiştirmem lazım. Telaştaydım. Kızım odasından seslendi;

-Anneee! Geeeell! evcilik oynayalıııım!”

Ben hemen;

-‘İşim çoook… sonraaaa…’ dedim alışkanlıktan.

İçeriden ses gelmedi. Kovayı su doldurmak için içeri girdiğimde senin verdiğin buzdolabının üzerine iliştirdiğim şiire gözüm takıldı. Hemen orada kovayı bıraktım. Kızımın odasına gittim. Sessizce kendi kendine oynuyordu. Beni görünce gözleri parladı. Beklenen bir cevap değildi onun için. Kızımla doya doya evcilik oynadım.Hem kızıma hem bana çok iyi gelmişti bu dakikalar. O akşam balkon da yıkandı, yemek de yetişti. Hep beraber balkonda çok keyifli bir yemek yedik. Artık ailem ve kendim için zaman yaratmaya özen gösteriyorum. Keşkelersiz bir hayat istiyorum.”

Çocuklar dikkate alınmak ister. Sevgiyi onlara ayırdığımız kaliteli zamanlar ile ölçerler. ”Anne benimle oynar mısın, baba benimle oynar mısın?”diye sürekli peşimizdedirler. Anne ve baba olarak her nedense bir türlü zaman bulamayız. Çocuklar sezgileriyle umursanmadığını, dikkate alınmadığını bilir. Gazetesine kitabına yumulmuş baba, televizyonu seyreden anne farkına varmadan çocuğa “Şu an senden daha önemli bir şey var!” mesajını verir.

Şiirimize gelince; 

ÇOCUĞUMUZA

Sürekli meşguldüm o kadar sene

Seninle doyasıya oynayamadım

Sen beni çağırdın gel oyna diye

Ben bir türlü zaman ayıramadım

Giydirdim doyurdum seni kolladım

Sadece bunlar yeterli sandım

Bana oyuncağını getirdiğinde

Ben seni çoğu kez başımdan savdım.

Yatağa yatırır seni okşardım

Sen uyur uyumaz hemen çıkardım

Şimdi o günleri çok özlüyorum

Keşke bir dakika fazla kalsaydım

Hayat ne kadar kısa, yıllar ne çabuk geçti

Ne zaman büyüdü bu küçük çocuk

Ona dokunmak için uzandığımda

Ellerim boş kalır yüreğim buruk

Artık ne resimler ne oyunlar

Ne iyi geceler ne sarılmalar

Hepsi çok geride ulaşmak çok zor

Yaşanmadı sanki o güzel yıllar …

Artık hiç işim yok, yapayalnızım

Günlerim çok uzun üstelik bomboş

Keşke istediklerini bir bir yapsaydım

Küçük arzuların şimdi çok şirin çok hoş

(Alice Chase)

Ve bir gün evimizden çocuklarımızı kendi hayat yolculuklarına uğurladığımız da yukarıdaki şiiri tekrarlamamak için lütfen yaşadığımız süreci iyi değerlendirelim.

Keşkelerin çocuklarımızla aramızda hiç yer almaması dileğiyle…

Sahide KIZILKAYA

Okul Öncesi Eğitimcisi 

(Kilizman Postası/ 1-15 Eylül/15-30 Eylül 2013/Sayı 87-88)

31 Ağustos 2013, 20:23 yayınlandı